wiedziała, że musi mieć stale oczy szeroko otwarte. Wo-

zrozumienia. Czy w ogóle złożył im pan kondolencje?
kiedykolwiek wcześniej dostrzegł w kobiecie rozum.
Kiedy wróciła do kuchni, od razu przeszła do rzeczy:
- Spotykamy się czasem. Przygryzła wargę.
dziękuję.
Cofnęła się gwałtownie.
Klara zanurzyła się z dzieckiem w ciepłej wodzie. Przyszło jej na myśl, iż od czasu rozmowy z Bryce'em o jej przeszłości zachowują się jak rodzina. Wykonywanie wszystkich prac domowych przychodziło jej bez trudności, robiła to bowiem dla istot, które kochała.
- To, czego pragnę, jest poza moim zasięgiem - powiedziała.
wtedy zadecydowałby za nią los i nie musiałaby przyznać się nawet przed samą sobą, że
Rozmowa z Alexandrą była znacznie łatwiejsza, między innymi dlatego, że nie musiał
- Dlaczego miałabym to zrobić?
- Wybaczcie na moment, panie.
- Proszę mnie puścić.
Twarz Hope wykrzywiła się w grymasie wściekłości.

- Ona jest moją babką! Potrzebuje mnie! I nie zostawię jej, jak ty to zrobiłaś! Nigdy!
Sama zresztą wstydziła się swej przeszłości. Nienawidziła samej siebie, gardziła swoim życiem. Wiedziała, że zakończy je w samotności, pogrążona w smutku i pozbawiona nadziei.
Znowu był dawnym sobą, lecz Alexandra dobrze pamiętała jego wcześniejsze
- Jak mogli cię wyrzucić? Miałaś najlepsze stopnie. Liz otarła wierzchem dłoni łzy spływające po policzkach.
- Nie jestem za ciężka?
Londynie odebrała jej odwagę.
Oblała się rumieńcem.
- A co będzie teraz, mamo? - zapytała. - Co będzie, jeśli teraz zaczną gadać? Przecież może tak się zdarzyć.
- Jeśli jakiegoś znajdę, nie omieszkam go o to zapytać.
pewne podejrzenie.
Gloria z powątpiewaniem. - Tkwiły w pułapce, same się w niej zamknęły. A co z synami?
- Ba! - prychnął Monmouth. - Nie dziękuj, gdyż i tak nigdy mi się nie odpłacisz. Bądź
Coś przed nim ukrywała.
- Jak sobie życzysz, kuzynie.
- To nie pani sprawa. Po prostu nie lubię.